Ik heb een tijdje gehad dat ik op Youtube filmpjes keek van Nick en Simon. Noem het een guilty pleasure. Nick & Simon The American Dream, De zomer voorbij, de cameraploeg van een onduidelijk tv-programma thuis bij Nick Schilder. Ik vermaakte me er ontzettend mee, ik vond het oprecht leuk. Alleen de liedjes sloeg ik over, daar vond ik weinig aan. Ik keek hooguit de making of.
Ik was lichtelijk gefascineerd door hun onophoudelijke geouwehoer, door hun humor, zelfs door hun dialect. Ik moest me inhouden niet te vaak een gesprek te beginnen met: ‘Ik keek laatst een filmpje van Nick en Simon…’ Want hoewel ik probeerde me er niet voor te schamen, wilde ik ook weer niet overkomen als gekkie.
In die periode (het was maar een periode, het is over, ik vind het nog steeds leuke mannen), kwam ik een filmpje tegen over een vrouw van middelbare leeftijd die de handtekening van Simon op haar rug had laten tatoeëren1. Simon wist dat en was het er helemaal niet mee eens. Hij leek bozig, een beetje ongemakkelijk vooral. De vrouw was er uitzinnig blij mee. Het was een heel naar fragment om naar te kijken, in mijn herinnering.
Ik kan me er alles bij voorstellen dat je fan wordt van Nick en Simon. Dat je een dekbedovertrek met hun hoofden erop koopt, vind ik al iets moeilijker te begrijpen. Maar dat je Simons handtekening laat tatoeëren, dat vind ik niet alleen raar, maar ook benauwend.
Het gaat mij niet om de tatoeage an sich. Dat je iets laat tatoeëren wat veel betekenis voor je heeft, snap ik nog wel. Hier gaat het al een beetje mis, want wat is in vredesnaam de speciale waarde van een handtekening? Maar tot hier is bij mij slechts onbegrip, het benauwende komt nu pas. Dat zit in het waarde hechten aan die handtekening. Het is een soort op-de-foto in extremis. Ik heb al vrij veel moeite met het idee van op de foto gaan met je idool. Begrijp me niet verkeerd, ik heb absoluut niks tegen mensen die dat wel doen, maar ik zou het zelf nooit doen. Niet omdat ik het stom vind, maar omdat het iets intens ongemakkelijks heeft. Je gaat op de foto met iemand die jou niet kent en jij bent daar blij mee. Een handtekening is daar een extreme vorm van, het vastleggen op je huid in plaats van op foto al helemaal. Daar komt nog bij dat Simon er op zijn zachtst gezegd niet echt blij mee was. Hoe kun je nou gelukkig zijn met zo’n tatoeage als jouw idool het zelf vervelend vindt? Alle speciale waarde die die handtekening al had, is dan toch helemaal beneden nul?
Het zit me hoog, merk ik. Dat ik het filmpje zag, is zo’n vier jaar geleden. Soms denk ik er opeens aan terug en heb ik even een knoop in mijn buik. Zelfs het opschrijven kostte me hartgrondige inspanning. Ik vind fan-zijn een beetje eng. Misschien omdat ik het heel erg in de verte wel begrijp. Ook ik keek die filmpjes, stuk voor stuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten